Agnieszka Żuławska-Umeda
Praca przedstawia interpretację jeszcze nieopisanego dokładnie w Europie i w Polsce gatunku poezji, którego najważniejszym rysem jest współtwórczość. Ta cecha implikuje niewidoczne na płaszczyźnie werbalnej powiązania estetyczne kolejnych strof oraz relacje etyczne między poetami zasiadającymi do skomponowania wspólnego utworu. Te powiązania oraz spojrzenie na historię, antropologię i semiotykę okresu ujawniają nieoczekiwane treści, które przeczą dotychczasowemu, wyłącznie lirycznemu obrazowi poezji japońskiej.
