Opis
Monika Maludzińska
[egzemplarze archiwalne]
Warszawa epoki stanisławowskiej przyciągała wielu żebraków i włóczęgów. Walka z ubóstwem stanowiła wówczas jedno z działań zmierzających do poprawy warunków higienicznych i zdrowotnych miasta. Autorka omawia przyczyny żebractwa i ocenienia skuteczność ówczesnej opieki społecznej, przedstawia skalę ubóstwa i charakteryzuje zbiorowości warszawskich żebraków, a także prezentuje metody i środki walki z żebractwem za rządów kolejnych instytucji centralnych w latach 1764–1795, z uwzględnieniem roli Kościoła w tychże procesach.
ISBN 978-83-7543-358-6
Warszawa 2014, B5, ss. 522 + il. kolor. 27 + 1 mapa
Spis treści
Wstęp
Wykaz skrótów
Rozdział I. Warszawa i jej mieszkańcy w epoce stanisławowskiej – przyczyny pauperyzacji
- Ogólna charakterystyka mieszkańców miasta
2. Przyczyny ubóstwa
3. Ubóstwo jako problem społeczny
Rozdział II. Warszawscy włóczędzy i żebracy – typologia i kategorie grupy
- Klasyfikacja środowiska żebraczo-włóczęgowskiego
2. Skala zjawiska
3. Tryb życia warszawskich żebraków
4. Dziady i baby przykościelni i przyszpitalni
5. Żebracy wędrowni
6. Bractwo Ubogich
7. Najsłynniejszy żebrak Warszawy – Barani Kożuszek
Rozdział III. Władze i społeczeństwo wobec problemu ubóstwa i żebraków. Stanowisko i rola Kościoła
- Władze wobec problemu ubóstwa w okresie poprzedzającym wybór Stanisława Augusta na króla Polski (1496–1764)
2. Walka z żebractwem i organizacja zakładów opieki społecznej pod rządami kolejnych instytucji centralnych w latach 1764–1796
Zakończenie
Summary
Résumé
Bibliografia
